دُول گارزنگی اِشکـَخت دِرَنگِ مو به درد هُند

                                     

دوش که جمعه هَستَه ، طِبقِ عادت صبحِ گاه پا بودُم و بعد از خوندِن نِماز ، رَفتُم فلکه قدس آش و حلیم گرم اُمگهِ به صبحانه . هُندُم خونه و یَک صبحانهِ مَشتی اُمزَد .(جاتو خالی) بعد از صبحانه رفتم یه سری به دیریا اُمزه چون خیلی دِلُم بهش تنگ بودَه .

بر که گشتُم خونهَ اُمدی که بی بی م جارُم ایزَه و ایگو : بُدو یخو دُول گارمزنگی مال ما بُبُر تا بریت بالا ته که چند وخت دگه فصلِشِن گناه ایشَه بُِبُریشی . مه هم یتا اَرَّه اُمسید و غَرکِ گارمزنگی بودم . مِثِ تَمبولَک ازش بالا رفتُم و شروع اُمکه به اَرَّه کِردِن ، که هی بی بی از زیر کُربُون صدقه م شَرَه و شَگو: بَه جونی بَش رودُم بَه جونی بَش رودُم ...

مه هم بی خیال به گپون بی بی هَستَرُم و وا خودم شعر مَخُوند: کی اتی از راه دور،کی اتی تو از سفر،کی اتی از مه دل خسته بگیری تو خبر ها ها ها ها ...  که وا یَک هُو حس اُمکِرد دُولی که مه پا خو اُمنِهادَه روش غُدُراهپ اِشکَخت و ما وا دِرَنگ هُندیم رو موزاییک . یاد اُمکردهَ که دُولون گارمزنگی تُردِن و زود اَشکینت به همی ضربه ش هم اُمخا .

بیچاره بی بی م هَمَش به خودی نفرین شَکِه کهِ : کاشکی به چوکُم نمگفتهَ بریت ، کاشکی زبونم لال بودَه ، کاشکی ...  . حالا هرچی بهش اَگفتَم که مه هیچ باکُـم نین ، باشتا برم بقیه ش هم بُبُرُم ناواشتِن ، که ناواشتِن .

ای هم از قضیه جمعه گذشته ما !

از کلیه دوستان هم معذرت اَخام به خاطر ای که چند وَختی مطلبی براتو نمنوشتن.( اگمو هنوزا درنگم درد اکردن )

.........................................................................................

به درد هند = درد گرفت – به درد آمد

صبحِ گاه = صبح زود

جارُم ایزَه = صدایم کرد

دُول = شاخه

اُمسید = برداشتم

غَرکِ = غرق ، در اینجا یعنی  روانه

تَمبولَک = میمون

وا یَک هُو= به یک مرتبه

دُولی = شاخه ای

غُدُراهپ  = صدای شکستن شاخه ( اصطلاحا)

دِرَنگ = دنده – پهلو

دُولون = شاخه ها

 اَشکینت= می شکند

اُمخا = خوردم

ناواشتِن = نمی گذارد، اجازه نمی دهد